-
1 άληθες
ἄ̱ληθες, ἀλήθωimperf ind act 2nd sg (doric aeolic)ἀλήθωimperf ind act 2nd sg (homeric ionic)ἀληθήςunconcealed: indeclform (adverb) -
2 ἄληθες
ἄ̱ληθες, ἀλήθωimperf ind act 2nd sg (doric aeolic)ἀλήθωimperf ind act 2nd sg (homeric ionic)ἀληθήςunconcealed: indeclform (adverb) -
3 αληθές
-
4 ἀληθές
-
5 αληθες
-
6 ἀληθὲς
истинноеистинна ἀληθέςΕλληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > ἀληθὲς
-
7 ἀληθές
истинноἀληθὲςΕλληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > ἀληθές
-
8 ἀληθής
ἀληθής, ές (Hom.+.) true① pert. to being truthful and honest, truthful, righteous, honest of pers. (Aeschyl., Thu.; IG XIV, 1071, 8; BGU 1024 VI., 17; 2 Esdr 17:2; Wsd 1:6; Jos., Ant. 8, 234) of Jesus Mt 22:16; Mk 12:14; J 7:18. Of God (Wsd 15:1; Philo, Spec. Leg. 1, 36; Jos., Bell. 7, 323; SibOr Fgm. 1, 10; 5, 499) J 3:33; 7:28 v.l.; 8:26; Ro 3:4; Dg 8:8. Gener. (opp. πλάνοι) 2 Cor 6:8. Of overseers and assistants D 15:1.② pert. to being in accordance with fact, true of things, esp. that which is spoken: ῥῆμα (Gen 41:32; ParJer 2:9; 3:3) Hm 3:3f; 11:3. παροιμία (Soph., Ajax 664) 2 Pt 2:22. λόγος (Pind., O. 1, 28; Galen, in Hippocratis De Natura Hom., 29 p. 17, 26f Mewaldt; Dt 13:15; Jdth 11:10; Wsd 2:17; Philo; Just., A I, 3, 1) Dg 12:7. (τὰ) ἀληθῆ λέγειν (Soph., Ph. 345; Ps.-Demosth. 7, 43; POxy 37, 12 [I A.D.]; PStras 41, 18 [c. 250 A.D.]; 3 Macc 7:12; Jos., Vi. 286; Just., A II, 3, 5) J 19:35; GJs15:4; 23:2. τοῦτο ἀληθὲς (v.l. ἀληθῶς) εἴρηκας you have said this truly (lit., ‘as someth. true’; cp. Pla.; Ps.-Demosth. 59, 34 ταῦτʼ ἀληθῆ λέγω; Lucian, Fugit. 1) J 4:18; cp. 10:41 (πάντα ὅσα … ἀλ. like Jos., Ant. 8, 242). οὐδὲν ἀληθές Ac 14:19 v.l. (Oenomaus the Cynic in Eus., PE 5, 26, 4 says that in the oracles there is μηδὲν ἀληθὲς ἢ ἔνθεον). τἀληθῆ διδάσκειν Papias (2:3). γραφαί 1 Cl 45:2. Dependable μαρτυρία (PHal 1, 227 ἀληθῆ μαρτυρεῖν; Jos., Ant. 4, 219 μαρτυρία) J 5:31f; 8:13f, 17; 21:24; 3J 12; Tit 1:13.—κρίσις J 8:16 v.l.; γνῶσις Dg 12:6. As quest. τοῦτο ἀληθές; GJs 19:1, not pap. ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ Phil 4:8. ἀληθές ἐστιν καὶ οὐκ ἔστιν ψεῦδος (the contrast as Pla., Ep. 7 p. 344b; Philo, Rer. Div. Her. 132) 1J 2:27, cp. vs. 8; Hv 3, 4, 3.③ pert. to being real, real, genuine, not imaginary (Thu. et al.; PTebt 285, 3; 293, 17; Pr 1:3; Wsd 12:27; Mel., P. 37 τῷ φύσει ἀληθεῖ) ἀγάπη Pol 1:1; MPol 1:2. χάρις 1 Pt 5:12. ζωή (Philo, Poster. Cai. 45) Dg 12:4. βρῶσις, πόσις of the body and blood of Jesus J 6:55. ἵνα τὸ πνεῦμα ἀληθὲς εὑρεθῇ Hm 3:1. ἀ. ἐστιν τὸ γινόμενον διὰ τ. ἀγγέλου what was done by the angel is a reality Ac 12:9. ἔργα Qua (s. ἀεί 1 end). On μαθητὴς ἀ. IRo 4:2 s. ἀληθῶς b.—B. 1169. DELG s.v. λανθάνω. M-M. TW. Spicq. Sv. -
9 ἀληθής
A = λανθάνω:ἀληθὲς τὸ μὴ λήθῃ ὑποπῖπτον EM62.51
):— unconcealed, so true, real, opp. false, apparent:I Hom., opp. ψευδής,in phrases ἀληθέα μυθήσασθαι, εἰπεῖν, ἀγορεύειν, ἀληθὲς ἐνισπεῖν, Il.6.382, Od.13.254, 3.254, 247, al.; in Hdt. and [dialect] Att. τὸ ἀληθές, by Trag. crasis τἀληθές, [dialect] Ion. τὠληθές (Hdt.6.68, 69), or τὰ ἀληθῆ, by crasis τἀληθῆ, etc.;ἀληθέϊ λόγῳ χρᾶσθαι Hdt. 1.14
, etc.;οἱ ἀληθέϊ λόγῳ βασιλέες 1.120
;ἀληθεστάτη πρόφασις Th.1.23
.2 of persons, etc., truthful, honest (not in Hom., v. infr.),ἀ. νόος Pi.O.2.92
; ;κριτής Th.3.56
; οἶνος ἀ. ` in vino veritas', Pl.Smp. 217e;ὁ μέσος ἀ. τις Arist.EN 1108a20
.3 of oracles, true, unerring,ἀλαθέα μαντίων θῶκον Pi. P.11.6
, cf. S.Ph. 993, E. Ion 1537; of dreams, A.Th. 710.II of qualities or events, true, real, ;ἀ. τὸ πραχθέν Antipho 1.6
; genuine,ἀ. εἶναι δεῖ τὸ σεμνόν, οὐ κενόν Men.596
.b actually, in reality, γένος τόδε Ζηνός ἐστιν ἀ. ib. 585;ἀ. οὐδὲν ἐξῃκασμένα Id.Ag. 1244
, cf. Th.1.22, etc.; τὴν ἀ. μουσικήν (sc. οὖσαν) Antiph.209.6:—ὡς ἀ. in the true way, really, E.Or. 739, Pl. Phd. 63a, etc.;ἡ μὲν γὰρ ὡς ἀ. μήτηρ D.21.149
: [comp] Comp. , : [comp] Sup.- έστατα X.Mem.4.8.1
.2 neut. as Adv., proparox. ἄληθες; indeed? really? ironically, S.OT 350, Ant. 758, E.Cyc. 241, Ar.Ra. 840, Av. 174.B not forgetting, careful,γυνὴ χερνῆτις ἀ. Il.12.433
, cf. Nonn.D.24.233:—the sense honest is post- Hom. [suff] ἀληθ-ίζω, dye with genuine purple, PHolm.18.6.II [voice] Med. -ίζομαι, = ἀληθεύω, Hdt.1.136, 3.72, Plu.2.230b, Alciphr.3.39, 59. -
10 ἀ-ληθής
ἀ-ληθής, ές ( λήϑω), unverhohlen, aufrichtig, wahr; Hom. öfters ἀληϑέα neutr., ἀληϑέα μυϑήσασϑαι Iliad. 6, 882, ἀληϑέα πάντ' ἀγορεύσω Od. 3, 254, ἀληϑέα εἰπε 13, 254; einmal die Form ἀληϑές, Od. 3, 247 σὺ δ' ἀληϑὲς ἐνίσπες; einmal ἀληϑής, Il. 12, 433 γυνὴ ἀληϑής, ein redliches Weib; – ἀλαϑεῖ νόῳ, mit aufrichtigem Sinne, Pind. O. 2, 92; ἀλ. κατήγορος Aesch. Sept. 421; ϑεὸς ἀλ. Eur. Ion. 1524. – Von Sachen: der Wahrheit gemäß, wirklich so beschaffen, zuverlässig und ächt, λόγος Her. 5, 41; Plat. Phaedr. 270 c, ἀρετή Phaed. 69 b; πίστις, ἐπιστήμη, dem ψευδής entgegengesetzt, Gorg. 454 d. Sehr geläufig ist die Vrbdg τἀληϑές u. τἀληϑῆ εἰπεῖν; πᾶν τἀλ. Soph. Trach. 453. Uebh. τὸ ἀληϑές, das Wahre, die Wahrheit, auch adverb. gebraucht, in Wahrheit, wirklich, von Her. an oft. – Wahrhaftig, die Wahrheit sagend, z. B. ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ Rep. II, 382 e; – ἄληϑες; mit so verändertem Ton, in ironischen Fragen: wirklich? in der That? Soph. O. R. 350 Ant. 754; Ar. Ach. 857 Ran. 840. – Adv. ἀληϑῶς, ion. ἀληϑέως, wirklich, in der That; auch mit subst., ὁ ἀληϑῶς οὐρανὸς καὶ τὸ ἀληϑῶς φῶς καὶ ἡ ὡς ἀληϑῶς γῆ Plat. Phaed. 109 e; ἡ ἀλ. μουσική Antiphan. Ath. XIV, 648 e; Am häufigsten bei den Attikern ὡς ἀληϑῶς, τὸν ὡς ἀληϑῶς ἰατρόν Rep. I, 345 c; ἦ γάρ ἐστιν ὡς ἀληϑῶς ἀφιγμένος Eur. Or. 727. ἀ-ληθίζομαι, die Wahrheit sagen, Her. 1, 136 u. öfter, immer im praes.; Plut., Luc. Apophth. p. 230 u. Sp. brauchen das act. in derselben Bdtg.
-
11 ψεῦδος
ψεῦδος, τό (verwandt mit ψύϑος, ψιϑυρός, Ohrenbläserei), Lüge, Unwahrheit, Täuschung, Betrug; Hom. u. Hes. oft; ψεῦδός κεν φαῖμεν Il. 2, 81; εἴτε ψεῠδος ὑπόσχεσις, ἠὲ καὶ οὐκί 349; ψεῦδος δ' οὐκ ἐρέει Od. 3, 20, u. öfter; ψεύδεά τ' ἀρτύναντες 11, 366; ψεύδεα βουλεύσας 14, 296; ψεύδει τέγγειν λόγον Pind. Ol. 4, 19; αἰόλον N. 8, 25; ποικίλα Ol. 1, 29, u. öfter; ψεῦδος λέγειν Soph. El. 1211, u. öfter; τὰ μάντεων ψευδῶν πλέα Eur. Hel. 751; πόλλ' ἂν γένοιτο καὶ διὰ ψευδῶν ἔπη 316; τὸ δὲ ὅλον ψεῦδός ἐστι Plat. Gorg. 519 b; ἐπὶ τὸ ψεῦδος τρεπόμενοι Theaet. 173 a; oft mit ἀπάτη verbunden, z. B. Legg. XI, 916 e. – Als adj., = ψευδής, ist es zweifelhaft; ψεύδεα μαντήϊα Her. 2, 174 im Ggstz von ἀψευδέα ist in ψευδέα zu ändern; u. bei Plat. kann es substantivisch gefaßt werden, im Ggstz von ἀληϑές, Gorg. 505 e Phil. 37 b u. öfter; auch Crat. 385 c ist ὄνομα ψεῦδος καὶ ἀληϑὲς λέγειν die Lesart der mss.
-
12 ταληθές
ἀληθές, ἀληθήςunconcealed: masc /fem voc sgἀληθές, ἀληθήςunconcealed: neut nom /voc /acc sg -
13 τἀληθές
ἀληθές, ἀληθήςunconcealed: masc /fem voc sgἀληθές, ἀληθήςunconcealed: neut nom /voc /acc sg -
14 τωληθές
ἀληθές, ἀληθήςunconcealed: masc /fem voc sgἀληθές, ἀληθήςunconcealed: neut nom /voc /acc sg -
15 τὠληθές
ἀληθές, ἀληθήςunconcealed: masc /fem voc sgἀληθές, ἀληθήςunconcealed: neut nom /voc /acc sg -
16 ψεῦδος
A v. ψευδής 1.2: ([etym.] ψεύδω):— falsehood, lie,ψεύδεα.. ἐτύμοισιν ὁμοῖα Od.19.203
, Hes.Th.27;ψεῦδός κεν φαῖμεν Il.2.81
;ψεῦδος δ' οὐκ ἐρέει Od.3.20
; εἴ τε ψεῦδος ὑπόσχεσις εἴ τε καὶ οὐκί whether the promise be a lie or no, Il.2.349; ;ψεύδεσσιν θέλγειν τινά 21.276
, cf. 23.576, Od.14.387;οὐ ψεύδεϊ τέγξω λόγον Pi.O.4.19
; ψ. ποικίλα, αἰόλον ψ., Id.O.1.29, N.8.25; ψ. γλυκύ a sweet deceit, Id.P.2.37;ψεῦδος οὐδὲν ὧν λέγω S.El. 1220
;οὐδὲν ἕρπει ψ. εἰς γῆρας χρόνου Id.Fr.62
;εἴ τι ψεῦδος εἴρηκα Antipho 3.4.2
;ψ. ἐπιφέρειν Aeschin.3.41
: ψ. λέγειν distd. fr. ψεύδεσθαι, Stoic.2.42.2 in Logic, false conclusion, fallacy,συλλογισμὸς τοῦ ψεύδους Arist.APr. 61b3
; συμβαίνει ψ. ib. 37a36:—in NT of what is opposed to religious truth, false doctrine, Ep.Rom.1.25; ποιῶν βδέλυγμα καὶ ψ., i.e. doing what is repugnant to the true faith, Apoc.21.27; of false anatomical doctrine,τὸ οἴεσθαι.. ψ. ἐστι Sor.1.17
. -
17 ita
ita, Adv. (zum Pronominalstamme i, vgl. is; altindisch iti), demonstrative Pronominalpartikel = auf die bezeichnete Art, in der Art, auf diese Weise, so, also, I) im allg.: a) übh.: te ita velle certe scio, Cic.: ita tempestas ferebat, Cic.: quod cum ita sit, Cic.: quod si ita est, Cic.: omnia ita sunt, Cic.: ut ita dicam, Suet.: ita fit, inquit, so geht es nun einmal, sagte er, Cic.: ita aiunt, Ter.: immo ita volo, Ter.: ita spero quidem, Ter.: ita te mandasse aiebat, Cic.: et hercule ita fecit, Cic. – b) einen folgenden Gedanken einleitend = so, also, folgendermaßen, qui heres institutus esset ita, mortuo postumo filio, Cic.: in tertio de Oratore ita scriptum est: In perpetua autem oratione etc., Quint.: haec ita digerunt: Primum sensum..., secundum..., tum etc., Quint. – bes. m. folg. Acc. u. Infin., ita scripsit ad me, sibi meam condicionem maximo adiumento fuisse, Cic.: collegi me aliquando et ita institui, fortiter esse agendum, Cic.; vgl. Benecke Cic. Lig. 2. p. 10 u. die Auslgg. zu Sall. Cat. 17, 7. – c) est ita od. ita est, factum est ita als bestätigende Aussage od. Antwort, est, iudices, ita, ut dicitur, Cic.: ita est, Lucili, Sen.: ita, ut dicis, facta haud nego, Plaut.: ita, ut dicis, Ter. – est ita, non est ita, Cic.: factum est ita, Cic. – dah. in der Umgangssprache absol. ita = ja (s. Brix Plaut. capt. 259. Lambin Hor. sat. 2, 7, 2), haecine tua domust? Sos. Ita, inquam, Ter.: hostium dico: ita, inquam, hostium, ja, sage ich, der Feinde, Cic.: meus fraterne? D. ita, Ter.: quidnam? inquit Catulus, an laudationes? Ita, inquit Antonius, Cic. – sed tibi hoc video non posse videri? Ita prorsus (ja, ganz gewiß), Cic.: u. so mit andern bestätigenden Partikeln verb., wie ita vero, ita enimvero, ita profecto, Plaut.: non est ita profecto, iudices, Cic. – ita plane, Cic. u. Lact. – d) in einigen Frageformen zur Bezeichnung der Wirklichkeit: α) ita est? also wirklich? Sen. ep. 17, 8. – β) itane? = also wirklich? teils um eindringlicher zu fragen, b. Plaut. u. Ter., teils um seinen Unwillen u. (ironisch) seine Verwunderung auszudrücken (wie ἀληθές), b. Cic.: u. verstärkt itane vero? Plaut. u. Cic. (vgl. Brix Plaut. mil. 844. – γ) quid ita? = wie so? weshalb od. warum das? warum denn? wie kommt das? wie meinst du das? (griech. τί δαί;), bes. als affektvolle Frage, bald im Tone der Überraschung u. des Befremdetseins, bald in dem des Vorwurfs, Plaut., Cic., Liv. u.a.; vgl. Luchs im Hermes 8, 114.
II) insbes.: A) bei Vergleichen = so, a) zur Bezeichnung der Ähnlichkeit, gew. korresp. mit ut, seltener mit quomodo, guemadmodum, quasi u.a., zB. non ita amo, ut sani solent homines, Plaut.: aperte ita, ut res se habet, narrare, Ter.: ita vero, Quirites, ut precamini, eveniat, Cic.: ut enim magistratibus leges, ita populo praesunt magistratus, Cic.: u. so sicut... ita, Liv.: ita... prout, Cic.: ita, uti (ut) si, Ter. u. Cic.: ita... quomodo, ita... quo pacto, ita... quemadmodum, Cic. u.a.: ita... quasi, ita... tamquam, Cic. u.a.: non ita... quam, Lucr. u. Prop.: ita... veluti, Iustin.: ita... qualis, Quint. – b) ut... ita (und umgekehrt ita... ut) zuw. zur Angabe, daß zwei Gegenstände nebeneinander bestehen = wie... so auch, sowohl... als auch, Hercules ut Eurysthei filios, ita suos configebat sagittis, Cic. – u. umgekehrt, ita expedire, ut turpe non sit, es sei zuträglich, ohne unsittlich zu sein, Cic. – od. daß das eine neben dem andern eingeräumt wird, obgleich man es nicht erwartet = wenn auch... doch, zwar... doch, haec omnia ut invitis, ita non adversantibus patriciis transacta, Liv. – c) in Beteuerungen u. Schwüren, ita mit Coniunctiv... ut mit Indicat. od., wenn ein neuer Wunsch folgt, mit Coniunctiv, so wahr ich wünsche, daß... so gewiß, ita vivam, ut maximos sumptus facio, Cic.: nam tecum esse, ita mihi omnia quae opto contingant, ut vehementer velim, Cic. – verkürzt, sollicitat, ita vivam (so wahr ich zu leben wünsche), me tua valetudo, Cic.: saepe, ita me di iuvent, te desideravi, Cic. – d) ut quisque mit Superl.... ita mit Superl., s. ut(no. I, B, 2, d).
B) zur Angabe der Beschaffenheit = so, so beschaffen, von der Art, ita vita hominum est, Ter.: ita sunt res nostrae, Cic. – ita est homo, Ter.: si ita sum, wenn ich so (ein solcher) bin, Cic.: ita ad hoc aetatis a pueritia fui, Sall. – ita ut, so wie = so beschaffen wie, in dem Zustande wie usw., ita ut erat (so [gekleidet] wie er war), in veste domestica, imperator est consalutatus, Suet.: ramulum, ita ut rapuerat, dimisit in gremium, Suet.
C) zur Angabe der Art u. Weise des Erfolgs bereits angedeuteter Tatsachen, a) so auf diese Weise = unter solchen Umständen, in dieser Lage, nach solchen Vorgängen, und nun (s. Fabri Liv. 21, 54, 3), illum adulescentem... aliquot dies aegrotasse et ita esse mortuum, Cic.: dextrā laevāque a porta Collina, illinc ab Naevia redditus clamor. Ita caesi in medio praedatores, Liv.: ita Iovis illud sacrificium per hanc rationem Theomnasto datur, Cic.: ita legati comiter dimissi, Liv. – b) zuw. zur bloßen Angabe der Ursache, so = deswegen, ne Crustumini quidem... satis se impigre movent. Ita per se ipsum nomen Caeninum in agrum Romanum impetum facit, Liv.; so Tac. Agr. 2. Suet. Caes. 60. – u. so auch itaque (= et ita), wie Cic. de nat. deor. 3, 44; de fato 7. – c) in Folgerungssätzen zur Andeutung einer aus dem Vorhergehenden gezogenen Folge = und so, und demnach, virtus autem actuosa et deus vester nihil agens: expers virtutis igitur: ita ne beatus quidem, Cic.: si igitur non sunt, nihil possunt esse: ita ne miseri quidem sunt, Cic.
D) zur Angabe der Bedingung u. Einschränkung, so = mit (unter) der Bedingung (Voraussetzung), mit der Einschränkung, insofern, nur insoweit, praemonstro tibi, ut ita te aliorum miserescat, ne tis (= tui) alios misereat, Plaut. trin. 343. – gew. korresp. mit ut (daß), also ita... ut = nur insofern... daß; doch so od. mit der Einschränkung... daß, zuw. = zwar... aber (s. Beier Cic. de off. 1, 88), pax ita convenerat, ut Etruscis Latinisque fluvius Albula finis esset, Liv.: sed ita triumpharunt, ut ille pulsus superatusque regnaret, Cic.: ita tamen, ut tibi nolim molestus esse, Cic.: ita libenter accipio, ut tibi tamen non concedam, zwar... aber, Cic. – ita quidem, ut etc., nur mit der Einschränkung, daß usw., Cic. – u. ita... ne = so... daß nicht, zwar... aber nicht (kein), ita admissos esse in urbem, ne tamen iis senatus daretur, Liv. – ferner ita... quod, insofern... inwiefern, Cic. – ita... cum, insofern... als, Cic. – ita... si, unter der Bedingung (Voraussetzung) od. insofern... wenn, Cic. u.a.: ebenso ita tamen... si, Cic.
E) zur Angabe der Bestimmung, des Zweckes, so = mit der Bestimmung, zu dem Zwecke, korresp. mit ut (daß), ad quod bellum duobus consulibus ita missis, ut alter Mithridatem persequeretur, alter Bithyniam tueretur, Cic. Muren. 33.
F) zur Bezeichnung des Grades = so (betont), so sehr, in hohem Grade, α) bei Verben: ardere censui aedes; ita tum confulgebant, Plaut.: ita conscientia mentem excitam vastabat, Sall. – β) bei Adjj. u. Advv.: di te perduint, fugitive: ita non modo improbus et fatuus, sed etiam amens es, Cic.: nihil est ita durum aut ita iniurium quod (tu) facere adversum possis, quin ego ex te gaudiis amplissimis abundem, Fronto ep. ad Ver. imp. 2, 1. p. 120, 1 N. – ita belle nobis flavit ab Epiro lenissimus Onchesmites, Cic.: de Latinis vero quo me vertam nescio: ita mendose et scribuntur et veneunt, Cic. – mit Negatt., non (haud od. nec) ita = nicht eben, nicht sonderlich, non ita multi, Cic.: haud ita magnā manu, Nep.: non ita multum moratus, Caes.: non ita valde, Cic.: non (haud) ita multo post, Cic. u. Liv.: haud ita multo ante, Liv.
G) zu Einführung eines Beispiels, so = so zum Beispiel, ita si de re militari dicendum huic erit Sulpicio, Cic. de or. 1, 66.
-
18 πρό-φασις
πρό-φασις, ἡ, eigtl. das Vorscheinenlassen ( προφαίνω), der Anschein, νόστου, daß man zurückkehren werde, Pind. P. 4, 32; daher der Vorwand, hinter dem Einer seine rechte Meinung verbirgt, das Vorgeben, das Einer braucht, wenn er sich weigert, Etwas zu thun; Hom. braucht nur den absol. accus. πρόφασιν, vorgeblich, der Aussage nach, Il. 19, 262, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκες Πάτροκλον πρόφασιν, σφῶν δ' αὐτῶν κήδε' ἑκάστη, 302; u. so Ar. Equ. 469 u. Sp.; vgl. Jacobs Ach. Tat. p. 590, im Ggstz von τὸ ἀληϑές, Lys. 13, 12; welcher Gegensatz auch durch das einfache δέ bezeichnet wird, Wolf Dem. Lpt. p. 270; vgl. Eur. Bacch. 221 u. Dem. 18, 77; αὕτη γὰρ ἦν σοι πρόφασις ἐκβαλεῖν ἐμέ, Soph. Phil. 1023; Ἀχιλλεῖ πρόφασιν ὡς γαμουμένην, Eur. I. A. 362; ἔχεις πρόφασιν, Hec. 340, u. öfter; προφάσεις παρέχειν, Ar. Av. 581, πρόφασιν ϑέσϑαι, einen Vorwand brauchen, Theogn. 364; u. in Prosa: προφάσιας εἱλκον, Her. 6, 86; προφάσιος ἔχεσϑαι, einen Vorwand ergreifen, 6, 94; ἵν' αὐτῷ πρόφασις εἴη τῆς ἀποστάσεως, Plat. Menex. 245 b; οἵτινες ἔχϑρας πρόφασιν ζητήσουσιν, Phaedr. 234 a; πρόφασιν τοῖς δειλοῖς ἔχει μὴ πρὸς τὸν μαχόμενον ἰέναι, Rep. V, 469 c; ἐν τῇ προφάσει ταύτῃ ἀπέκτειναν, Lys. 13, 12; κατασκευάζειν πρόφασιν, Xen. Cyr. 2, 4, 17 u. öfter; auch Entschuldigung, οὐ μέντοι μοι δοκεῖ προφάσεις ἀγὼν δέχεσϑαι, Plat. Crat. 421 d; Veranlassung, Gelegenheit, Her. 3, 36 u. öfter; Antiph. 5, 21; προφάσεως ἕνεκα, 6, 14; Grund, οὔτ' ἔστιν οὐδεμία πρόφασις ἡμῖν τοῠ μὴ δρᾶν ταῠτα, Plat. Tim. 10 c, vgl. 76 e Phaedr. 255 d, u. sonst; διὰ δύο προφάσεις, aus zwei Gründen, Isocr. 1, 23; u. so auch Thuc. 1, 23, wo ἀληϑεστάτη πρόφασις der vorangehenden αἰτία entspricht; ϑάνατος ἐξαπιναῖος οὐκ ἔχων φανερὰν πρόφασιν, ohne eine deutliche, bekannte Ursache. Xen. Hell. 6, 4, 33; Plut. u. A.; vgl. noch Dem. τὴν μὲν ἀληϑῆ πρόφασιν τῶν πραγμάτων ἀπεκρύπτετο, 18, 156, den wahren Grund. – Absolut gebraucht finden sich: προφάσιος τῆςδε, Her. 4, 135; πρόφασιν, s. oben, ἐπὶ προφάσιος und ἐπὶ προφάσει, Theogn. 323, Her. 7, 150; ἀπὸ προφάσιος, 2, 161, διὰ πρόφασιν, 4, 145. 7, 230; κατὰ πρόφασιν, 1, 29; μή μοι πρόφασιν, keinen Vorwand, keine Ausflucht, Ar. Ach. 345; auch im plur., μὴ προφάσεις, Alexis bei Ath. IV, 170 a. Aehnlich μή με πίῃς πρόφασιν, Ep. ad. 197 (IX. 38).
-
19 προ-δίδωμι
προ-δίδωμι (s. δίδωμι), 1) vorher od. vorausgeben, vorausbezahlen, Pol. 8, 17, 7. – 2) bes. herausgeben, dem Feinde ausliefern, verrathen; ὅςτις τὸ σὸν ϑνητοῖσι προὔδωκεν γέρας, Aesch. Prom. 38; μὴ προδῷς πυργώματα, Spt. 233; τὸν φυγάδα μὴ προδῷς, Suppl. 415, u. öfter; ἀπόλωλα τλήμων, προδέδομαι, Soph. Phil. 911; μήποτε προδώσειν τάςδε ἑκών, O. C. 1630, u. oft; auch ἐπ' ἀργύρῳ γε τὴν ψυχὴν προδούς, Ant. 322; ἄνδρ' ἀπόντ' ἐκ δωμάτων προὔδωκε, Eur. Or. 574, u. öfter; auch c. int., ὃν σὺ προὔδωκας ϑανεῖν, 1588; τὰς πύλας, φρούριον, Ar. Av. 766 Ran. 362; τὰ πράγματα, Equ. 241; u. in Prosa: τινί τι, Her. 6, 23. 8, 128; u. pass., 7, 137; auch = in der Noth verlassen, im Stiche lassen, bes. in der Schlacht, 5, 113. 6, 15; πρός τινα, 3, 45; τὸ δοκοῠν ἀληϑὲς οὐχ ὅσιον προδιδόναι, Plat. Rep. X, 607 c; οἳ τὸ δίκαιον οὐκ ἄν ποτε προδοῖεν ἕνεκα δώρων, Legg. X, 907 a, u. öfter, wie Xen., z. B. Cyr. 6, 3, 27; προδοσίαν ἣν προδέδωκε, Din. 1, 10; – aufgeben, τὰς ἡδονὰς ὅταν προδῶσιν ἄνδρες, Soph. Ant. 1165; ἀγῶνα, Aesch. 1, 115. – Auch scheinbar intr., wie deficere, abnehmen, ausgehen, z. B. von einem Flusse, der austrocknet und nicht mehr für das Bedürfniß der Trinkenden hinreicht, sie gleichsam verräth oder im Stiche läßt, Her. 7, 187; von einem Walle, der nachgiebt, seine Dienste versagt, 8, 52; vgl. Xen. Hell. 5, 2, 5; ἐπεὶ ᾔσϑετο τὸν ὀφϑαλμὸν αὐτὸν προδιδόντα, daß seine Augen ihn verließen, Dem. 52, 13.
-
20 παρ-άγω
παρ-άγω (s. ἄγω), daneben, zur Seite führen, vorbeilenken; χῶρον, um eine Gegend herumführen, Her. 4, 158, l. d.; anders lenken, verändern, μοίρας, 1, 91; νόμους ἐπί τι, Plat. Rep. VII, 550 d; – vorbeimarschiren lassen, εἰς τὰ πλάγια παραγαγών, rechts und links aufmarschiren lassen, Xen. An. 3, 4, 14. 21. 4, 3, 26 Cyr. 2, 3, 31; bes. falsch leiten, verlocken, verführen, βροτὸν εἰς ἀρκύστατα, Aesch. Pers. 98; τούτους ἐξεπίσταμαι καλῶς παρηγμένους μισϑοῖσιν εἰργάσϑαι τάδε, Soph. Ant. 294; τῷ φόβῳ παρηγόμην, O. R. 974, Schol. ἠπατώμην; vgl. Pind. P. 11, 25; σοφία δὲ κλέπτει παράγοισα μύϑοις, N. 7, 23; νόον εἰς ἀναιδίην, Archil. 1; von Rednern sagt Plat. Phaedr. 252 d ὡς ἂν ὁ εἰδὼς τὸ ἀληϑὲς προςπαίζων ἐν λόγοις παράγοι τοὺς ἀκούοντας; vgl. Dem. Lpt. 132 u. Wolf dazu; ταῖς παρασκευαῖς ταῖς τοῠ λόγου παραγαγεῖν, Lycurg. 32; Thuc. 2, 38; μήτε ὑπὸ τῶν τοιῶνδε πολιτῶν παράγεσϑε, laßt euch nicht verleiten, 2, 64; ψεύδεσι, Plat. Rep. II, 383 b; Dem. 20, 98 u. öfter, u. Sp.; τοὺς νόμους παράγων, verdrehend, Isae. 11, 26; – wegführen, Soph. El. 844; in παράγειν ἔσω, Her. 5, 20, liegt das Heimliche. – Einführen, παράγεται εἴσω στέγας, Soph. El. 1383; εἰς τὸ μέσον, Plat. Legg. IV, 713 b; vgl. Her. 3, 129; Thuc. 5, 45; εἰς τὸν δῆμον, Lys. 13, 32; Dem. 18, 170; τὸν Χαίρωνα παρήγαγεν εἰς κρίσιν, Pol. 25, 8, 7; πρός τινα, 8, 20, 9; τοὺς ἀνϑρώπους εἰς βίον παράγειν, Luc. Caucas. 11; Sp. Bes. auch von den Komikern, in einem Stück auftreten lassen, einführen, Ath. III, 117 d VI, 230 b u. öfter; τὸ ὕδωρ ὀρύγμασιν εἰς τὸ πεδίον, hinleiten, ableiten, Plut. Camill. 4; bei den Gramm. auch ableiten, ein Wort von einem andern; mit der Nebenbdtg des Falschen, Ἀμοῠν, ὃ ἡμεῖς παράγοντες Ἄμμωνα λέγομεν, Plut. de Is. et Os. 9; vgl. Plat. Crat. 398 d 400 c; – ϑρίαμβον, einen Triumphzug halten, App. B. C. 2, 101; – τὸν χρόνον, die Zeit hinbringen, hinziehen, Plut. Fab. Max. 5 u. öfter; τὴν πρᾶξιν, D. Sic. 18, 65, verschieben, wie Plut. Rom. 23; ähnlich παραγαγὼν ἄχρι τοῦ τόκου τὴν ἄνϑρωπον, Lyc. 3. – Intrans., bes. vorbeimarschiren, Pol. 5, 18, 4 u. öfter; vgl. die oben aus Xen. angeführte Stelle; vorübergehen, N. T. u. a. Sp.
См. также в других словарях:
άληθες — ἄληθες επίρρ. (Α) βλ. αληθής … Dictionary of Greek
ἀληθές — ἀληθής unconcealed masc/fem voc sg ἀληθής unconcealed neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἄληθες — ἄ̱ληθες , ἀλήθω imperf ind act 2nd sg (doric aeolic) ἀλήθω imperf ind act 2nd sg (homeric ionic) ἀληθής unconcealed indeclform (adverb) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ἐξ ἀνοήτου καὶ μεθύοντος μαθήσῃ τὸ ἀληθὲς. — ἐξ ἀνοήτου καὶ μεθύοντος μαθήσῃ τὸ ἀληθὲς. См. Глупый да малый говорят правду … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
Ἐξ ἀνοήτου καὶ μεϑύοντος μαϑήση τὸ ἀληϑὲς. — См. Пьяный, что малый: что на уме, то и на языке … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
εναλήθης — άληθες (AM ἐναλήθης, άληθες) Ι. αληθοφανής, πιθανός … Dictionary of Greek
τἀληθές — ἀληθές , ἀληθής unconcealed masc/fem voc sg ἀληθές , ἀληθής unconcealed neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τὠληθές — ἀληθές , ἀληθής unconcealed masc/fem voc sg ἀληθές , ἀληθής unconcealed neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
φιλαλήθης — άληθες, ΝΜΑ αυτός που αγαπά την αλήθεια,ειλικρινής αρχ. προσωνυμία τού Διός σε νομίσματα τής Λαοδικείας. επίρρ... φιλαλήθως ΝΜΑ με φιλαλήθεια, με ειλικρίνεια («φιλαλήθως καὶ ἀδεκάστως», Ωριγ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < φιλ(ο) * + ἀληθής] … Dictionary of Greek
αληθής — Ο αληθινός, ο ακριβής, ο σωστός, ο αδιάψευστος, ο βέβαιος, ο πραγματικός, ο φανερός. Στην αρχαία ελληνική, ο φιλαλήθης, ο ειλικρινής. (Αστρον.)Ο όρος α. χρησιμοποιείται συχνά στην αστρονομία για διάφορους χαρακτηρισμούς: α. άξονας περιστροφής της … Dictionary of Greek
Ancient Greek grammar — is morphologically complex and preserves several features of Proto Indo European morphology. Nouns, adjectives, pronouns, articles, numerals and especially verbs are all highly inflected. This article is an introduction to this morphological… … Wikipedia